Alweer halverwege!

Hoi allemaal!

Zoals de titel al luidt: mijn uitwisseling is helaas alweer voor de helft voorbij. Anderhalve maand is natuurlijk een mijlpaal, dus vandaar dat ik op dit moment aan de keukentafel met mijn neus in mijn laptop zit. Heel sociaal.

In de afgelopen maand is er weer van alles gebeurd. Langzamerhand begin ik ook te wennen aan al die rare Canadese dingen. Ik begin bijvoorbeeld te wennen aan het weer, het eten, de chagrijnige buschauffeur die het je verbiedt te praten in de bus en de schooldagen die hier toch echt korter lijken dan in Nederland. Toch blijven er ook dingen waar ik denk ik nooit aan zal wennen, het opscheppen bijvoorbeeld wat alle Canadezen hier doen, en waar ik vooral nooit aan zal wennen is de prachtige natuur hier. Nu het herfst is beginnen natuurlijk de blaadjes aan de bomen te verkleuren en dat gaat hier toch echt even anders dan in Nederland. In Nederland kleuren de blaadjes zielig geel en bruin en alleen als je geluk hebt ben je een keer op een plek waar je wat rood vindt. Wanneer het regent veranderen al die bladeren dan in een gore bruine prut die natte strepen trekt over het fietspad als je er met je fiets doorheen rijdt. Hier in Canada is dat gelukkig een heel ander verhaal. Hier in Canada staan ontzettend veel esdoorns en de bladeren van deze typisch Canadese boom worden vlammend rood in de herfst. Het resultaat is dat het net lijkt alsof het hele bos hier in brand staat. Echt fantastisch om te zien. Iedere keer als we in de auto zitten staar ik met grote ogen om me heen naar het prachtige toverballetjes bos en zeg ik weer tegen mijn hostfamily wat mooi het allemaal is. Ja ja, Josefien. Het is prachtig. Dat heb je nu al 50 keer gezegd, we snappen het wel.

In de afgelopen maand ben ik ook twee keer appels gaan plukken bij Noggins Corner Farm. Dit is een superschattige plek waar ze mais, pompoenen en heel veel appels verbouwen. De eerste keer ging ik met school met alle internationale studenten. We zijn in teams door het maisdoolhof gegaan en mijn team was natuurlijk de enige die alle informatiepunten had weten te vinden. Knap he? Betekent wel dat we de laatste waren en geen tijd hadden om even pauze te houden en te eten. Nou ja, niet heel erg, want toen gingen we door naar de appels en mochten we een volle tas appels plukken. Helaas mochten we niet heel lang blijven, maar dat werd goed gemaakt toen ik een tweede keer ging met mijn hostfamily. We zijn toen opnieuw door het doolhof gegaan, ik wist de weg al, en we hebben tassen vol met appels geplukt. Mijn dieet hier bestaat de laatste tijd dus uit appels, ik eet er echt drie per dag, en ook uit mais want dat is hier zeer populair. Ik heb in de afgelopen weken meer popcorn gegeten dat ik in drie jaar in Nederland zou doen. Dit tweede bezoekje aan Noggings Corner Farm was trouwens tijdens het Thanksgiving weekend.

Thanksgiving is de feestdag die alle Noord-Amerikanen vieren, de feestdag waarbij ze kalkoen eten, maar weinig mensen weten dat er toch wat verschillen zijn tussen de Amerikaanse Thanksgiving en de Canadese. De Amerikaanse Thanksgiving is bijvoorbeeld de dag dat de Amerikanen, naast dat ze dankbaar zijn voor de oogst, de inheemse bevolking van Amerika bedanken. Toen de pelgrims naar Amerika kwamen hadden ze het namelijk niet overleeft als de inheemse bevolking niet te hulp was geschoten. De Canadezen hebben zoiets nooit gehad en bedanken dus ook niet de inheemse bevolking, die overigens Mi’kMaq heet. De Canadezen zijn tijdens Thanksgiving dankbaar voor de oogst en andere fijne dingen van dat jaar. Omdat Canada noordelijker ligt dan Amerika betekent dat dat de oogst ook eerder is dan in Amerika. Daarom is Thanksgiving hier op de tweede maandag van oktober, terwijl de Amerikaanse Thanksgiving veel later is namelijk op de vierde donderdag van November. Natuurlijk zijn er ook dingen hetzelfde. Beide landen eten kalkoen en het is een weekend waarbij familie samenkomt om van een royaal avondmaal te genieten. Naast kalkoen bestaat een klassiek Thanksgiving diner uit aardappelpuree, cranberrysaus, verschillende groenten zoals mais en squash (ik weet de naam niet in het Nederlands) en natuurlijk pompoen- of appeltaart als dessert. Wij vierden Thanksgiving bij de ouders van mijn hostvader, wat een schatjes zijn dat trouwens, en we sliepen daar drie nachtjes. Canadezen houden van grote bedden dus ik had een nog groter bed dan bij mijn hostfamily thuis. Heeeeerlijk! Op de weg naar opa en oma maakten we trouwens een snelle stop om avond te eten en had ik zowaar mijn eerste McDonalds ervaring. Daar zal ik maar niet verder doorgaan, maar ik had het idee alsof ik mezelf afval had gevoerd (wat het overigens geloof ik ook grotendeels is).

Canada is tot nu toe echt een supermooie en fijne ervaring. Natuurlijk zijn er af en toe cultuurverschillen waarbij ik soms denk ‘waarom?!!’, maar dan haal ik maar gewoon mijn schouders op. Okay, dan doen we het drie maanden op deze manier. En natuurlijk zijn er ook dingen die beter zijn dan in Nederland.

Mijn gastgezin zorgt er in ieder geval voor dat ik een fantastische tijd heb. Ieder weekend doen we iets leuks zoals een Scarecrow festival of appels plukken en ik kan het echt heel goed met ze vinden. Met mijn hostbroertje en zusje heb ik bijvoorbeeld tijdens het Thanksgiving weekend een kussenglijbaan gemaakt vanaf mijn bed en ik heb ze door het hele huis getild en op banken gegooid. Dat vonden ze geweldig :). Op school heb ik het ook gezellig met al mijn vriendjes en vriendinnetjes, dus al met al gaat het hier hartstikke goed. Na anderhalve maand voel ik me hier echt thuis.

Lieve mensen, geniet van de bruine bladeren prut in Nederland. Ik mis jullie wel af en toe hoor.

Liefs, Josefien

PS: Ik ben al een paar stapjes dichter bij foto's plaatsen. Misschien gaat het lukken!

Eerste uitjes Canada

Hoi allemaal!

Voor de mensen die een melding hebben gekregen over foto's en zich nu afvragen of het aan hun computer ligt dat ze ze niet kunnen zien; relax het ligt aan de computer hier in Canada. Mijn eigen computer doet het zoals jullie weten op dit moment niet, maar als hij weer werkt zal ik eens gaan proberen of ik foto's kan plaatsen. Alleen maar verhalen is natuurlijk ook zo saai, het oog wil ook wat!

De afgelopen week is er van alles gebeurd. Ik heb bijvoorbeeld het vak oceans in aardrijkskunde veranderd, wat mijn schooldagen een stuk leuker maakt, en heb ik mijn eerste cijfer gekregen. 20 van de 21 punten :).

In het weekend na de eerste schooldag had ik voor het eerst een echt weekend samen met mijn hostfamily en hadden we tijd om samen iets leuks te doen. Op de zaterdag zijn we met z'n vijfen als eerste naar het Shelburne zaterdag marktje gegaan (met de auto natuurlijk). Ze verkochten hier vooral gebreidde baby sokjes, zelfgebakken brood, vreemd gekronkelde komkommers en houtsnijwerkjes. Daarnaast zat er ook iemand te spinnen achter een spinwiel. Ik heb legit nog nooit iemand dat in het echt zien doen, alsof ik 100 jaar terug in de tijd ben gestapt! Het marktje was klein, maar ik denk dat heel Shelburne hier op zaterdag een kijkje neemt om met elkaar te praten en weer de verse roddels aan elkaar door te geven. Iedereen weet namelijk alles van elkaar en ook binnen schrikbarend snelle tijd. Een docent vertelde dat het heel normaal is hier dat als je iemand tegenkomt op het schoolfeest en je zoekt een rustig plekje op je ouders weten hoe laat en met wie je dat hebt gedaan voordat je weer thuis bent... Iets minder privacy dan in Amsterdam dus. Als ik vertel aan iemand waar ik vandaan kom weten ze meestal ook meteen wie mijn hostouders zijn en hoe lang ik hier blijf.

Na het marktje zijn we doorgelopen naar de haven om naar het beroemde schip Blue Nose II te kijken dat dit weekend in Shelburne te zien was. Blue Nose was een visserschip dat vele zeilwedstrijden heeft gewonnen en waar geen enkele boot aan kon tippen in zijn tijd. Het schip is nagebouwd en vaart nu rond zodat mensen het kunnen bezichtigen en soms een rondje mee kunnen varen. Wij hebben gewoon alleen een beetje over het dek geschuifeld en naar de knappe matroos gekeken. Nou ja, dat deed ik dan. Mijn hostbroertje stond over de rand van de boot gebogen te schreeuwen zodat hij zijn echo kon horen. Het was wel echt een supermooi schip moet ik zeggen. Pap, jij zou helemaal in je nopjes rond hebben gelopen en meteen een tochtje hebben geboekt :). Hopelijk lukt het me ooit om die foto's hierop te zetten.

De zondag erna, 9 september, had ik mezelf ingeschreven voor een tochtje naar een eiland vlak voor de kust van Shelburne. Op dit eiland staat een vuurtorentje, een paar raketten en bunkers van de WOII en verder is het gewoon mooie natuur. Er gingen een paar andere internationale studenten mee en samen stonden we in de haven bibberend te wachten tot de laatste 2 mensen kwamen voordat we met het bootje zouden vertrekken. Het Canadese weer kan namelijk nogal onvoorspelbaar zijn ben ik achter gekomen. Zaterdag middag was het denk ik bijna 30 graden en de volgende ochtend bij de boot was de temperatuur gedaald tot zo'n 5 graden celsius. Mijn hostmoeder had me gelukkig gewaarschuwd zodat ik met een dikke trui en jas bijna geen last had van de kou, maar de rest en dan voornamelijk de brazilianen en mexicanen stonden echt te trillen op hun mooie zongebruinde beentjes. Op de boot keken we om ons heen naar de andere kleine eilandjes en minihuisjes die op de rotsen stonden en we zagen zelfs een zeehond zwemmen. De man van de boot vertelde ons dat er zelfs af en toe walvissen te zien zijn, maar helaas was dat deze keer niet het geval. Eenmaal op het eiland moesten we eerst een stukje lopen en werden we daarna verder gereden in een soort kooitje dat werd voortgetrokken door een quad. Het zag er niet zo heel erg stevig uit en het Italiaanse meisje sloeg snel een kruisje voordat we instapten. We werden naar het vuurtorentje gereden, we hebben het overleefd, en daar hadden we een paar uur om foto's te maken en van het uitzicht te genieten. Het vuurtorentje had geen trap, maar ladders, en het was ontzettend grappig al die jongetjes met hoogtevrees te pesten bovenaan de ladder omdat ze niet meer naar beneden durfden. Een vuurtoren is ook best hoog. Na de vuurtoren zijn we met z'n allen over de rotsen richting de oceaan geklommen om te kijken naar het water dat echt heel ruw tegen de rotsen sloeg. Dat was gaaf om te zien. Toen iedereen zich begon te vervelen werden we naar een huisje gereden waar we konden lunchen. Aangezien er geen stromend water op het eiland is was de wc niet heel fris, maar het huisje was superschattig met, opnieuw, een prachtig uitzicht. Hier waren weer nieuwe rotsen om op te klimmen dus hebben we opnieuw een paar uur naar water gekeken, en de aalscholvers die rondvlogen, en gepraat. Uiteindelijk werd het wel een klein beetje saai. Een beetje slaperig liep ik dus aan het einde weer richting het huisje om vervolgens naar de boot terug te keren, maar toen er een meter lange slang voor mijn voeten voorbij schoot was ik wel weer wakker! Eenmaal thuis en moe van de lange dag wees mijn hostvader me op mijn gezicht. Omdat het zo koud was had ik namelijk totaal niet doorgehad dat ik was verbrand. Lekker handig want de volgende dag werden er schoolfoto's genomen. Gelukkig was het toen al een beetje weggetrokken.

Op school raak ik steeds meer gewend aan alles. Het kluisje openen gaat nu soepel en ik ben blij verrast dat ik eigenlijk alles kan verstaan. Zelf moet ik natuurlijk af en toe naar woorden zoeken, en af en toe als ik moe ben praat ik per ongeluk in het Nederlands tegen vrienden, maar voor de rest gaat het Engels praten goed. De Duitse studenten verstaan me meestal wel als ik een Nederlands woord gebruik. Veel van de Internationale studenten zijn Duits. Voor de rest zijn er studenten uit Italie, Brazilie, Mexico, Belgie, China, Japan, Zuid-Korea en Spanje. Ik geloof dat dat al de landen waren. Vooral de Duitsers en de Brazilianen zijn in de meerderheid. Er zijn geen andere Nederlandse studenten, maar ik kan Nederlands praten met het Belgische meisje al zie ik haar weinig en we doen niet echt iets met elkaar. En als we elkaar al spreken is het meestal gewoon in het Engels om de andere mensen zich niet buitengesloten te laten voelen, en ik wil alleen Engels praten. Best veel studenten praten met elkaar in hun eigen taal wat mij best irriteert. Je bent hier om Engels te leren, niet om te checken of je nog steeds in je eigen taal kan praten eikels. Dat kunnen jullie namelijk nog, geloof me.

De lessen hier zijn wel echt makkelijk. Bij wiskunde doen we iedere som klassikaal en kan je letterlijk alles wat de docent doet gewoon overschrijven. En dan vinden de Canadezen het nog moeilijk ook! Ik merk na deze week al dat ik gefrustreerd raak met het te trage tempo. De Engelse lessen zijn qua niveau hetzelfde als in Nederland. In een tekst stond het woord analogous, en aangezien ik niet wist wat dat betekende wilde ik het aan mijn Canadese buurvrouw vragen, maar net toen ik het wilde vragen zei ze: "Josefien, do you know what analogous means?" Ik stond haar echt aan te gapen toen. Hallo?! Het is JOUW taal! De Engels docent kwam het toen uitleggen, al vond hij dat ik het woord wel moest weten. Hoe ik dat had moeten weten zonder het ooit te hebben gehoord weet ik niet, maar alright. Aardrijkskunde is een leuk vak omdat het een 6e klas vak is. In Canada mag je zelf weten of je een vak volgt voor een klas hoger of lager. Je vakkenpakket moet alleen aan een paar eisen voldoen, die ik niet weet, maar voor de rest mag je het zelf samenstellen.

Dinsdag was een spannende dag voor alle internationale studenten van onze school. We zouden namelijk een nachtje op kamp gaan! Iedereen moest met z'n slaapzak en andere spullen naar school komen om het eerste halfuur wiskunde te doen en daarna gingen we met een schoolbus naar het kamp in de buurt van Yarmouth. De internationale studenten van twee andere scholen waren er al en tot mijn genot was er een Nederlander! Een meisje waarmee ik naar Canada was gereist. Tijdens het kamp deden we verschillende activiteiten en tussendoor kregen we les over alles wat je tegenkomt als je op uitwisseling bent. Ze vertelden bijvoorbeeld dingen over heimwee, cultureshock en voor wat voor acties je allemaal naar huis gestuurd zou worden. Wat een verrassing dat je naar huis wordt gestuurd als je drugs gebruikt! Dat wist ik niet hoor. Ze vertelden ons ook dat je vooral niet met een Canadese jongen moet gaan daten omdat ze allemaal superslecht zijn en je misbruiken, en dat wanneer je seks hebt en je krijgt een ziekte het niet door je verzekering vergoed zal worden. Als je bijvoorbeeld allergisch bent voor latex ofzo. Nou, mooi om te weten.

Die avond, na pizza te hebben gegeten als avondeten natuurlijk, mochten we allemaal marshmallows roosteren bij de openhaard. En toen heb ik mijn eerste smore gegeten! Je zorgt ervoor dat je marshmallow goed gesmolten is vanbinnen en dan doe je die samen met wat blokjes chocola tussen twee biscuitjes. WIj gebruikten een soort Zaanse Huisjes zodat er al chocola op de koekjes zat. Freaking delicious! Iedereen genoot er van en daarna was het tijd om te gaan slapen. Iedereen was ontzettend moe van de lange dag met alle activeiten (waaronder les over kanoen zonder in een kano te stappen) waardoor iedereen zo snel mogelijk naar bed wilde. Het was kwart over elf en alle meisjes van onze school lagen al met het licht uit stil in hun bed! Dat was nieuw voor mij, aangezien ik me had voorbereid op een zeer kort nachtje, maar mij hoorde je niet klagen! Nou eigenlijk hoorde je mij wel klagen, want hoewel al de studenten stil waren, waren de drie begeleiders die in het kamertje naast ons sliepen dat niet. Ik heb nog nooit meegemaakt dat de begeleiders ons niet tot stilte hoefden te manen maar juist zelf ontzettend luidruchtig aan het praten en lachen waren! Niemand van ons kon slapen en ik was de enige die uiteindelijk naar hun durfde te roepen of ze alsjeblieft wat zachter konden zijn. Ze hielden ons allemaal wakker, dat is toch bizar?!

De volgende dag deden we na een ontbijt bestaande uit pancakes met spek en vruchtensaus nog een paar dingen voordat we weer met de bus naar school gingen. Ik heb een potje geschaakt met zo'n levensgroot schaakbord tegen iemand die kennelijk iedere dag een uur schaakt achter zijn computer, dus ik werd volledig ingemaakt. Helemaal omdat een jongen me kwam 'helpen' en me vertelden welke zetten ik moest doen. Later bleek dat het een vriend was van de jongen waartegen ik schaakte en hij me expres een paar slechte zetten had laten maken. Toen een ander meisje ook verslagen werd door mijn tegenstander hebben we nog een potje samen tegen hem gespeeld, en toen hebben we gewonnen! Daarna gingen we weer terug met de bus, ik viel bijna in slaap want mijn nacht was uiteindelijk toch pittig onrustig geworden door de schreeuwende begeleiders en de krakende bedden waarvan iedereen wakker werd, en hadden we gewoon nog een uur school. In Nederland zou je dan echt niet weer naar school hoeven! Ze zouden sowieso geen kamp plannen doordeweeks. De rest van de week was ik dan ook best wel moe, omdat je nauwelijks de kans krijgt om bij te komen door alle nieuwe dingen die je ziet iedere dag en het Engels dat maar door je hoofd heen blijft spoken. Ik ben dan ook erg blij dat het eindelijk weekend is! Daarnet zijn we als familie naar het whirligig festival gegaan. Dat is een 'festival' met allemaal zelf gemaakte houten windmolens en er zitten best wel een paar leuke tussen. Mensen lopen een beetje rond en ik kwam een groot aantal andere internationale studenten tegen. Dat was wel gezellig. In een ander winkeltje hebben mijn hostbroertje, zusje en ik nog een vogeltje gekleid en daarna zijn we weer naar huis gegaan. Nu zit ik achter de laptop van mijn hostdad dit blog te schrijven terwijl de rest vol leedvermaak naar een tenniswedstrijd zit kijken van Canada tegen Nederland. Nederland moet geloof ik nog een beetje oefenen...

Dan vergeet ik bijna nog het antwoord op twee van de vragen. Ik heb per dag 5 uur les en Canada is een goede plek om te skieen. In de winter doen ze dat ook met de internationale studenten, alleen ben ik er dan niet meer. Ik ben er wel als er een trip naar Toronto is, maar ik heb besloten om daar niet heen te gaan. Ik zou dolgraag de Niagara Falls willen zien, maar de rest van het programma lijkt mij nou eenmaal niet heel interessant en het is ontzettend duur. Voor die prijs wil ik er wel optimaal van kunnen genieten, en aangezien er genoeg andere goedkopere uitstapjes zijn doe ik daar wel aan mee. Als ik weer een keertje terug naar Canada ga zal ik naar de Niagara Falls gaan.

Ik geloof dat dat zo ongeveer de hoogtepunten waren van mijn afgelopen week, best veel toch? Het voelt alsof ik hier al veel langer ben dan twee weken.

Lieve mensen, geniet van mijn nieuwe verhaal en ik bid met jullie mee dat er ooit foto's zullen verschijnen. Vergeet niet dat vragen altijd welkom zijn!

Dikke kus, Josefien

Eerste schooldag

Hi everybody!(Jaja, ik spreek al vloeiend Engels)

Vandaag was mijn eerste schooldag, maar daar zal ik later op terug komen.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Halifax, de hoofdstad van Nova Scotia, stond mijn hostfamily me op te wachten met een mooi groot bord met mijn naam erop getekend, en een paar minecraft huizen en een kat. Mijn hostbroertje en zusje hadden zich uitgeleefd! Het gezin bestaat uit een vader en een moeder, hun dochter Cadence(9), zoontje Owen(5) en de vet dikke en drukke hond Copper. Vanaf het vliegveld moesten we nog anderhalf uur rijden naar Shelburne, het stadje waar ik in verblijf. Onderweg werd ik natuurlijk bestookt met vragen. Ik had alleen geen idee waarom Nederland twee namen heeft, the Netherlands en Holland. Later heb ik het maar opgezocht voor ze. Voor de onwetende onder ons; het is omdat Holland vroeger één van de vele graafschappen was, toen er nog geen Nederland bestond, en het een zeer belangrijk graafschap was. Later werd Holland deel van van de Nederlanden en werd het opgesplitst in Noord- en Zuidholland om het minder machtig te maken. Het was dus het dominantste deel van Nederland en het bekendst. Veel mensen kenden daarom Nederland bij de naam Holland. Nou, dat dus. Eenmaal thuis wilde ik alleen maar zo snel mogelijk naar bed. In Amsterdam was ik opgestaan om 5 uur en na bijna 23 uur gereisd te hebben kan ik je vertellen dat je wel aan een dutje toe bent. Na snel mijn koffer uitgepakt te hebben dook ik dus ook lekker mijn best wel grot bedje in. Ik heb een eigen kamertje.

De twee dagen erna waren eigenlijk gewoon uitrust dagen. Best saai eigenlijk. Cadence en Owen mogen onbeperkt achter hun Ipads, mijn moeder zou gaan gillen en allemaal krantenartikels erbij halen om te laten zien wat de gevolgen daarvan zijn (waarschijnlijk kanker, want je krijgt overal kanker van tegenwoordig) dus we hebben flink wat minecraft gespeeld. Uiteindelijk werd ik het zat en ben ik maar een wandelingetje gaan maken langs het water. Het huis is dicht bij de waterkant en daar is het echt prachtig. Overal trouwens. Nova Scotia is één en al prachtige natuur. Op de weg naar huis keek ik mijn ogen uit en ik denk dat ik nog nooit zoveel bomen heb gezien vanuit het vliegtuig. Het is net zoals in een film. Over het algemeen hebben ze veel dezelfde bomen en planten, maar alles is hier ruiger en intenser. Ze hebben hier bijvoorbeeld ook nog echte dieren. Als Amsterdammer zie je alleen maar vette duiven of vuilniszakken-openscheurende meeuwen en moet je toch echt even nadenken als je vier van die beesten ziet. Hoe heten ze ook alweer... Jeweetwel, die beesten op vier hoeven met af en toe een soort takken op hun hoofd. Oh ja! Dat noem je een hert!

Dinsdag 4 september was het orientation day. Op deze dag kwamen alle internationale studenten voor het eerst naar school. Het is een regionale highschool met zo’n 250 a 300 studenten waarvan bijna 30% internationaal is. Heel veel internationale studenten dus. We kregen een rondleiding, er werden foto’s genomen en onze paspoorten werden gejat. Nou ja, ze hadden ze voor iets nodig, maar we hebben ze nog steeds niet terug gekregen... We kregen ook binders om te gebruiken. Hier in Canada gebruiken ze geen boeken dus een binder en een pen is het enige wat je nodig hebt. Je tas en jas mag je zelfs niet deklas in meenemen. Ik raad dit land dus van harte aan voor tieners met nekklachten. Sommige kinderen hebben zelfs geen tas. Na onze rondleiding kregen we pizza(!) als lunch en daarna was er een bbq bij een vrouw van de internationale studenten organisatie of zo. Daar kregen we hamburgers en konden we gezellig samen klagen over het eten. Het is namelijk allemaal heel vet en er zit overal suiker in. De porties zijn ook groter dus ik kom waarschijnlijk terug als een soort nijlpaard. In de supermarkt is het echt een zoektocht naar dingen zonder suiker. Het duurde 5 minuten voordat we normale yoghurt hadden gevonden. Gelukkig koken mijn hostouders wel tamelijk gezond. Ik krijg gewoon een bord eten zoals je het in Nederland zou krijgen, maar er waren andere studenten die vertelden dat ze al drie dagen fastfood aten.

En dan de dag erna... de eerste schooldag!

Aan het begin van de dag gingen we de eerste twee uur naar onze homeroom. Een soort mentorklas. Hier werden de regels van de school verteld in een mini presentatie. Veel internationale studenten hadden moeite met het tempo omdat het best snel ging, maar ik kon het gelukkig gewoon volgen. Lang leve de domme Amerikaanse series! Na de presentatie gingen we met z’n allen naar de gymzaal waar alle docenten werden opgenoemd, de regels werden herhaald (want iedereen was die alweer vergeten in die 10 minuten tijd, toch?) en werden er speciale dagen aangekondigd zoals studiedagen en Blue and Golden day. Op deze dag komt iedereen in de kleuren van de school en vallen er prijzen te winnen voor de beste outfit. Na de gymzaal hadden we recess, de eerste pauze(15 min.), en daarna hadden we les volgens rooster. De roosters zijn natuurlijk ook anders dan in Nederland. Zo heb je bijvoorbeeld maar 5 vakken per semester en deze vakken heb je ook iedere of om de dag. Mijn vakken zijn oceanografie (les over alles en nog wat dat met oceanen heeft te maken), Engels, wiskunde, kunst en business technology(bij dit vak leer je typen, posters maken e.d. dingem achter een computer). Het rooster heeft de dagen A t/m D, maar 4 dus, waardoor je goed moet bijhoudem welke dag het is om te weten in welke volgorde je vakken zijn die dag. Al hangt de letter ook wel ergens op een bord. Schooldagen zijn elke dag even lang. Ze starten om 9.10 en eindigen om 15.10. Tussendoor heb je een pauze van 15 en één van 38 minuten. De tijden zijn totaal niet logisch. Het vierde lesuur is bijvoorbeeld van 1.08 tot 2.09.

Na de gymzaal hadden we dus gewoon les. Als eerste had ik oceans, daarna lunch, dan weer oceans en als laatste uur had ik visual arts. Oceans blijkt niet zo interessant te zijn als ik had gedacht, zeg maar gerust pittig saai, dus ik wil het de k ik gaan ruilen voor aardrijkskunde. Kunst was wel leuk, maar ik hoop dat de opdrachten later iets spannender worden dan je eigen naam tekenen en eromheen schrijven waar je overal kunst vind. Nevermind. Toen de eerste schooldag afgelopen was ben ik naar huis gegaan met een gele schoolbus. Precies zo’n bus als je in films en series ziet. Naar school was ik gaan lopen. Dat is ongeveer 20 minuutjes en zorgt ervoor dat ik tenminste nog een beetje beweging heb.

Morgen gaan we met de internationale studenten een ijsje eten na school bij moe’s. De ijssalon van Shelburne.

Nou, nu heb ik wel genoeg getyped op deze Ipad. Mijn adapter past namelikk niet op de oplader van mijn laptop en die is leeg. Een Ipad typed niet heel fijn dus mijn excuses als er spelfoutem in dit stuk zitten. Mijn geduld raakte eem beetje op omdat het de tweede keer is dat ik dit schrijf (vandaar dat het dus een paar dagen later is). De vorige keer had ie het niet opgeslagen. Die adapter moet ik dus nog regelen, en ik moet nog best veel andere dingen regelen. Ah joh, komt goed. Gaat ooit wel lukken.

Kweenie wanneer ik een nieuw stuk zal schrijven, maar waarschijnlijk binnenkort want ik weet alweer een heleboel dingen die ik op kan schrijven. Trouwens, als je een vraag hebt over iets, stel die dan gerust! Ik zal ze beantwoorden in mijn blog.

Bye lieve mensen!

Naar Canada!

Goedemiddag meelezers van het thuisfront!

De vlucht naar Toronto begint zijn eindpunt te naderen en omdat er geen tijd is om een nieuwe film helemaal af te kijken begin ik maar met dat blog dat ik jullie had beloofd :). Even lekker schrijven onder het genot van een beetje klassieke muziek. Geen idee wat voor klassieke muziek ik luister trouwens. Iets met fluiten of zo. Thanks to mijn muziekdocent weet ik wel dat het een vierkwarts maatsoort is. Dat is al wat toch?

Van de organisatie moesten we allemaal (het groepje van 13 studenten die naar Canada gaan) om kwart voor zeven op Schiphol staan, dus dat betekende voor mij om vijf uur opstaan. De dag ervoor had ik alles al ingepakt, met de nodige stress en spanning natuurlijk, dus alles stond al helemaal klaar voor vertrek. Op naar Schiphol! Eenmaal daar werd ik geholpen met inchecken en hebben ik mijn koffers afgegeven. Na nog een paar foto’s, inclusief groepsfoto waar ik heel awkward op sta, was het tijd om afscheid te nemen en met z’n dertienen door te gaan naar de paspoort/handbagage controle. Naar Canada gaat dat toch allemaal net iets anders. Op de één of andere manier hoef je hier niet al je electronica e.d. uit je tas te halen, maar leg je alles gewoon, hoppa, in het bakje. Daarna kom je bij de DIY paspoortcontrole. Je wordt tussen twee poortjes opgesloten, dan slurpen ze je paspoort op zodat je vervolgens ongemakkelijk naar een beeldscherm moet grijzen om te checken of je op je pasfoto lijkt. Het lijkt de Albert Heijn wel met al die selfservice! De koffers kon ik ook al zelf doen!

Eenmaal langs alle controles zijn we naar de gate gegaan en ingestapt in het vliegtuig. En ik vind het een fantastisch vliegtuig! Ik wist al dat iedereen een eigen TV zou krijgen, maar er staan ook echt goede films op. Ik heb bijvoorbeeld net Black Panther gekeken. Ook had ik niet verwacht dat dit vliegtuig een heuse trap zou hebben en dat je niet meer hoeft te betalen voor je eten, ook drankjes niet.

Naast me zit één van mijn reisgenootjes en we hebben ontzettend veel geluk met onze stoelen. We zitten best wel vooraan en de stoel bij het raam is wonder boven wonder niet bezet, waardoor we lekker met z'n tweeën zitten en we hebben een stoel extra om onze zooi op te leggen. We hebben ruimte, genoeg entertainment en koekjes dus ik vermaak me wel! Alleen niet zo erg tijdens de lunchtijd. Vliegtuigpasta is namelijk nog minder smakelijk dan eten in een ziekenhuis. Heerlijk die snotterige champion-kaas saus (en ik geloof dat er iets van doperwtjes inzaten, daar leek het tenminste op)... Gelukkig zat er ook een toetje bij en kwam er even later nog een kaneelbroodje langs.

Na nog een heerlijk dutje te hebben gedaan en een laatste keer naar de WC te zijn gegaan zijn we nu eindelijk aan het landen. Straks in Toronto komen we ongeveer 12 uur 's middags aan lokale tijd. Dat is voor ons 6 uur 's avonds. In Toronto moeten we dan 3 uurtjes wachten en dan hebben we nog een korte vlucht naar Halifax van 2 uur.

Lieve mensen. Heel veel plezier met school en werk straks.

Leuk dat jullie meelezen!

Groetjes,

Josefien

PS: Ik neem hier een nieuwe simkaart. Als je me wil bereiken kan je me een mailtje sturen. En stuur dan een beetje een leuke mail.