Hoi allemaal!

Voor de mensen die een melding hebben gekregen over foto's en zich nu afvragen of het aan hun computer ligt dat ze ze niet kunnen zien; relax het ligt aan de computer hier in Canada. Mijn eigen computer doet het zoals jullie weten op dit moment niet, maar als hij weer werkt zal ik eens gaan proberen of ik foto's kan plaatsen. Alleen maar verhalen is natuurlijk ook zo saai, het oog wil ook wat!

De afgelopen week is er van alles gebeurd. Ik heb bijvoorbeeld het vak oceans in aardrijkskunde veranderd, wat mijn schooldagen een stuk leuker maakt, en heb ik mijn eerste cijfer gekregen. 20 van de 21 punten :).

In het weekend na de eerste schooldag had ik voor het eerst een echt weekend samen met mijn hostfamily en hadden we tijd om samen iets leuks te doen. Op de zaterdag zijn we met z'n vijfen als eerste naar het Shelburne zaterdag marktje gegaan (met de auto natuurlijk). Ze verkochten hier vooral gebreidde baby sokjes, zelfgebakken brood, vreemd gekronkelde komkommers en houtsnijwerkjes. Daarnaast zat er ook iemand te spinnen achter een spinwiel. Ik heb legit nog nooit iemand dat in het echt zien doen, alsof ik 100 jaar terug in de tijd ben gestapt! Het marktje was klein, maar ik denk dat heel Shelburne hier op zaterdag een kijkje neemt om met elkaar te praten en weer de verse roddels aan elkaar door te geven. Iedereen weet namelijk alles van elkaar en ook binnen schrikbarend snelle tijd. Een docent vertelde dat het heel normaal is hier dat als je iemand tegenkomt op het schoolfeest en je zoekt een rustig plekje op je ouders weten hoe laat en met wie je dat hebt gedaan voordat je weer thuis bent... Iets minder privacy dan in Amsterdam dus. Als ik vertel aan iemand waar ik vandaan kom weten ze meestal ook meteen wie mijn hostouders zijn en hoe lang ik hier blijf.

Na het marktje zijn we doorgelopen naar de haven om naar het beroemde schip Blue Nose II te kijken dat dit weekend in Shelburne te zien was. Blue Nose was een visserschip dat vele zeilwedstrijden heeft gewonnen en waar geen enkele boot aan kon tippen in zijn tijd. Het schip is nagebouwd en vaart nu rond zodat mensen het kunnen bezichtigen en soms een rondje mee kunnen varen. Wij hebben gewoon alleen een beetje over het dek geschuifeld en naar de knappe matroos gekeken. Nou ja, dat deed ik dan. Mijn hostbroertje stond over de rand van de boot gebogen te schreeuwen zodat hij zijn echo kon horen. Het was wel echt een supermooi schip moet ik zeggen. Pap, jij zou helemaal in je nopjes rond hebben gelopen en meteen een tochtje hebben geboekt :). Hopelijk lukt het me ooit om die foto's hierop te zetten.

De zondag erna, 9 september, had ik mezelf ingeschreven voor een tochtje naar een eiland vlak voor de kust van Shelburne. Op dit eiland staat een vuurtorentje, een paar raketten en bunkers van de WOII en verder is het gewoon mooie natuur. Er gingen een paar andere internationale studenten mee en samen stonden we in de haven bibberend te wachten tot de laatste 2 mensen kwamen voordat we met het bootje zouden vertrekken. Het Canadese weer kan namelijk nogal onvoorspelbaar zijn ben ik achter gekomen. Zaterdag middag was het denk ik bijna 30 graden en de volgende ochtend bij de boot was de temperatuur gedaald tot zo'n 5 graden celsius. Mijn hostmoeder had me gelukkig gewaarschuwd zodat ik met een dikke trui en jas bijna geen last had van de kou, maar de rest en dan voornamelijk de brazilianen en mexicanen stonden echt te trillen op hun mooie zongebruinde beentjes. Op de boot keken we om ons heen naar de andere kleine eilandjes en minihuisjes die op de rotsen stonden en we zagen zelfs een zeehond zwemmen. De man van de boot vertelde ons dat er zelfs af en toe walvissen te zien zijn, maar helaas was dat deze keer niet het geval. Eenmaal op het eiland moesten we eerst een stukje lopen en werden we daarna verder gereden in een soort kooitje dat werd voortgetrokken door een quad. Het zag er niet zo heel erg stevig uit en het Italiaanse meisje sloeg snel een kruisje voordat we instapten. We werden naar het vuurtorentje gereden, we hebben het overleefd, en daar hadden we een paar uur om foto's te maken en van het uitzicht te genieten. Het vuurtorentje had geen trap, maar ladders, en het was ontzettend grappig al die jongetjes met hoogtevrees te pesten bovenaan de ladder omdat ze niet meer naar beneden durfden. Een vuurtoren is ook best hoog. Na de vuurtoren zijn we met z'n allen over de rotsen richting de oceaan geklommen om te kijken naar het water dat echt heel ruw tegen de rotsen sloeg. Dat was gaaf om te zien. Toen iedereen zich begon te vervelen werden we naar een huisje gereden waar we konden lunchen. Aangezien er geen stromend water op het eiland is was de wc niet heel fris, maar het huisje was superschattig met, opnieuw, een prachtig uitzicht. Hier waren weer nieuwe rotsen om op te klimmen dus hebben we opnieuw een paar uur naar water gekeken, en de aalscholvers die rondvlogen, en gepraat. Uiteindelijk werd het wel een klein beetje saai. Een beetje slaperig liep ik dus aan het einde weer richting het huisje om vervolgens naar de boot terug te keren, maar toen er een meter lange slang voor mijn voeten voorbij schoot was ik wel weer wakker! Eenmaal thuis en moe van de lange dag wees mijn hostvader me op mijn gezicht. Omdat het zo koud was had ik namelijk totaal niet doorgehad dat ik was verbrand. Lekker handig want de volgende dag werden er schoolfoto's genomen. Gelukkig was het toen al een beetje weggetrokken.

Op school raak ik steeds meer gewend aan alles. Het kluisje openen gaat nu soepel en ik ben blij verrast dat ik eigenlijk alles kan verstaan. Zelf moet ik natuurlijk af en toe naar woorden zoeken, en af en toe als ik moe ben praat ik per ongeluk in het Nederlands tegen vrienden, maar voor de rest gaat het Engels praten goed. De Duitse studenten verstaan me meestal wel als ik een Nederlands woord gebruik. Veel van de Internationale studenten zijn Duits. Voor de rest zijn er studenten uit Italie, Brazilie, Mexico, Belgie, China, Japan, Zuid-Korea en Spanje. Ik geloof dat dat al de landen waren. Vooral de Duitsers en de Brazilianen zijn in de meerderheid. Er zijn geen andere Nederlandse studenten, maar ik kan Nederlands praten met het Belgische meisje al zie ik haar weinig en we doen niet echt iets met elkaar. En als we elkaar al spreken is het meestal gewoon in het Engels om de andere mensen zich niet buitengesloten te laten voelen, en ik wil alleen Engels praten. Best veel studenten praten met elkaar in hun eigen taal wat mij best irriteert. Je bent hier om Engels te leren, niet om te checken of je nog steeds in je eigen taal kan praten eikels. Dat kunnen jullie namelijk nog, geloof me.

De lessen hier zijn wel echt makkelijk. Bij wiskunde doen we iedere som klassikaal en kan je letterlijk alles wat de docent doet gewoon overschrijven. En dan vinden de Canadezen het nog moeilijk ook! Ik merk na deze week al dat ik gefrustreerd raak met het te trage tempo. De Engelse lessen zijn qua niveau hetzelfde als in Nederland. In een tekst stond het woord analogous, en aangezien ik niet wist wat dat betekende wilde ik het aan mijn Canadese buurvrouw vragen, maar net toen ik het wilde vragen zei ze: "Josefien, do you know what analogous means?" Ik stond haar echt aan te gapen toen. Hallo?! Het is JOUW taal! De Engels docent kwam het toen uitleggen, al vond hij dat ik het woord wel moest weten. Hoe ik dat had moeten weten zonder het ooit te hebben gehoord weet ik niet, maar alright. Aardrijkskunde is een leuk vak omdat het een 6e klas vak is. In Canada mag je zelf weten of je een vak volgt voor een klas hoger of lager. Je vakkenpakket moet alleen aan een paar eisen voldoen, die ik niet weet, maar voor de rest mag je het zelf samenstellen.

Dinsdag was een spannende dag voor alle internationale studenten van onze school. We zouden namelijk een nachtje op kamp gaan! Iedereen moest met z'n slaapzak en andere spullen naar school komen om het eerste halfuur wiskunde te doen en daarna gingen we met een schoolbus naar het kamp in de buurt van Yarmouth. De internationale studenten van twee andere scholen waren er al en tot mijn genot was er een Nederlander! Een meisje waarmee ik naar Canada was gereist. Tijdens het kamp deden we verschillende activiteiten en tussendoor kregen we les over alles wat je tegenkomt als je op uitwisseling bent. Ze vertelden bijvoorbeeld dingen over heimwee, cultureshock en voor wat voor acties je allemaal naar huis gestuurd zou worden. Wat een verrassing dat je naar huis wordt gestuurd als je drugs gebruikt! Dat wist ik niet hoor. Ze vertelden ons ook dat je vooral niet met een Canadese jongen moet gaan daten omdat ze allemaal superslecht zijn en je misbruiken, en dat wanneer je seks hebt en je krijgt een ziekte het niet door je verzekering vergoed zal worden. Als je bijvoorbeeld allergisch bent voor latex ofzo. Nou, mooi om te weten.

Die avond, na pizza te hebben gegeten als avondeten natuurlijk, mochten we allemaal marshmallows roosteren bij de openhaard. En toen heb ik mijn eerste smore gegeten! Je zorgt ervoor dat je marshmallow goed gesmolten is vanbinnen en dan doe je die samen met wat blokjes chocola tussen twee biscuitjes. WIj gebruikten een soort Zaanse Huisjes zodat er al chocola op de koekjes zat. Freaking delicious! Iedereen genoot er van en daarna was het tijd om te gaan slapen. Iedereen was ontzettend moe van de lange dag met alle activeiten (waaronder les over kanoen zonder in een kano te stappen) waardoor iedereen zo snel mogelijk naar bed wilde. Het was kwart over elf en alle meisjes van onze school lagen al met het licht uit stil in hun bed! Dat was nieuw voor mij, aangezien ik me had voorbereid op een zeer kort nachtje, maar mij hoorde je niet klagen! Nou eigenlijk hoorde je mij wel klagen, want hoewel al de studenten stil waren, waren de drie begeleiders die in het kamertje naast ons sliepen dat niet. Ik heb nog nooit meegemaakt dat de begeleiders ons niet tot stilte hoefden te manen maar juist zelf ontzettend luidruchtig aan het praten en lachen waren! Niemand van ons kon slapen en ik was de enige die uiteindelijk naar hun durfde te roepen of ze alsjeblieft wat zachter konden zijn. Ze hielden ons allemaal wakker, dat is toch bizar?!

De volgende dag deden we na een ontbijt bestaande uit pancakes met spek en vruchtensaus nog een paar dingen voordat we weer met de bus naar school gingen. Ik heb een potje geschaakt met zo'n levensgroot schaakbord tegen iemand die kennelijk iedere dag een uur schaakt achter zijn computer, dus ik werd volledig ingemaakt. Helemaal omdat een jongen me kwam 'helpen' en me vertelden welke zetten ik moest doen. Later bleek dat het een vriend was van de jongen waartegen ik schaakte en hij me expres een paar slechte zetten had laten maken. Toen een ander meisje ook verslagen werd door mijn tegenstander hebben we nog een potje samen tegen hem gespeeld, en toen hebben we gewonnen! Daarna gingen we weer terug met de bus, ik viel bijna in slaap want mijn nacht was uiteindelijk toch pittig onrustig geworden door de schreeuwende begeleiders en de krakende bedden waarvan iedereen wakker werd, en hadden we gewoon nog een uur school. In Nederland zou je dan echt niet weer naar school hoeven! Ze zouden sowieso geen kamp plannen doordeweeks. De rest van de week was ik dan ook best wel moe, omdat je nauwelijks de kans krijgt om bij te komen door alle nieuwe dingen die je ziet iedere dag en het Engels dat maar door je hoofd heen blijft spoken. Ik ben dan ook erg blij dat het eindelijk weekend is! Daarnet zijn we als familie naar het whirligig festival gegaan. Dat is een 'festival' met allemaal zelf gemaakte houten windmolens en er zitten best wel een paar leuke tussen. Mensen lopen een beetje rond en ik kwam een groot aantal andere internationale studenten tegen. Dat was wel gezellig. In een ander winkeltje hebben mijn hostbroertje, zusje en ik nog een vogeltje gekleid en daarna zijn we weer naar huis gegaan. Nu zit ik achter de laptop van mijn hostdad dit blog te schrijven terwijl de rest vol leedvermaak naar een tenniswedstrijd zit kijken van Canada tegen Nederland. Nederland moet geloof ik nog een beetje oefenen...

Dan vergeet ik bijna nog het antwoord op twee van de vragen. Ik heb per dag 5 uur les en Canada is een goede plek om te skieen. In de winter doen ze dat ook met de internationale studenten, alleen ben ik er dan niet meer. Ik ben er wel als er een trip naar Toronto is, maar ik heb besloten om daar niet heen te gaan. Ik zou dolgraag de Niagara Falls willen zien, maar de rest van het programma lijkt mij nou eenmaal niet heel interessant en het is ontzettend duur. Voor die prijs wil ik er wel optimaal van kunnen genieten, en aangezien er genoeg andere goedkopere uitstapjes zijn doe ik daar wel aan mee. Als ik weer een keertje terug naar Canada ga zal ik naar de Niagara Falls gaan.

Ik geloof dat dat zo ongeveer de hoogtepunten waren van mijn afgelopen week, best veel toch? Het voelt alsof ik hier al veel langer ben dan twee weken.

Lieve mensen, geniet van mijn nieuwe verhaal en ik bid met jullie mee dat er ooit foto's zullen verschijnen. Vergeet niet dat vragen altijd welkom zijn!

Dikke kus, Josefien